Vroeger speelden wij met de familie vaak het bordspel ‘Levensweg’. Met mijn favoriete oranje autootje stuurde ik die zogenaamde ‘levensweg’ af. Ik nam altijd graag een brandverzekering (want, bang voor brand en waar je bang voor bent gebeurt vaker), nam graag risico door winst in te zetten en aan het rad te draaien (met mijn vaste geluksgetallen) en wilde vaak de langere (moeilijkere?) weg kiezen: dus niet het snelle zakenleven, maar de studie, onderzoek en werk dat bij me zou passen. Maar wat is dat dan en hoe kom je daar achter? Ik ben vooral van het uitproberen (doen), voelen en ervaren. En zo nu en dan vallen. En weer opstaan. En vooral dat laatste is belangrijk!
Hoe vind je jouw levenspad?
Hoe goed je als kind ook het spel ‘Levensweg’ kan spelen, zodra je je bewust wordt van je eigen levensweg lijkt het soms net of het rad maar blijft draaien. En zelfs als je denkt dat je jouw levenspad gevonden hebt, jouw weg loopt, dan nog zijn er fases in je leven waarin het voelt alsof je tot stilstand bent gekomen, de weg niet meer voor je ziet en alle meditaties die je doet waarbij je ‘jouw realiteit’ voor je mag zien geen beelden meer vertonen…
Hoe kom je weer terug op je pad? En hoe weet je of je op je pad staat? Op jouw pad? Of je toch laat meetrekken op het pad van een ander en zit je opeens in een blauw autootje? En moet je soms niet terug om je pad te repareren van alle gaten en kuilen die er in de loop der tijd zijn ontstaan? Of had je toevallig wel een brandverzekering afgesloten?
Ik kan je dit zeggen: het is soms ontzettend moeilijk! Het voelt soms als een zware beklimming, waarbij je niet zeker weet of je op de goede berg zit en tegelijk ook scherpe punten en stompe obstakels tegenkomt die je al van ‘eerder’ herkent. Zitten die er nog? Of alweer? En zijn ze dan tenminste een klein beetje kleiner – je hebt ze immers al gehad toch. Als je dan even op een enigszins vlak stuk tot rust wil komen en om je heen wil kijken, dan zie je alleen maar rotsen om je heen en krijg je onvoldoende zicht op de berg die je denkt op te klimmen. Ik denk dan soms: “Maar hoe weet ik dan of ik goed ga? En waarom krijg ik geen signalen? Of zie ik ze niet? Help!”
Als je hart huppelt
Ja, als je hart huppelt dan weet je dat je goed gaat. Dat hoeft niemand je te vertellen, je kan ook niet stoppen, je zit in een flow: je hart huppelt en het klopt. Een duidelijk signaal, maar niet altijd aanwezig.
Jouw levenspad is als een automatische piloot: je wordt niet steeds de goede kant opgestuurd, maar als je te lang de verkeerde kant op gaat wordt dat gecorrigeerd. Dus van A naar Z wordt je onderweg heel vaak richting B, C, D, etc. gestuurd, maar ook dusdanig geblokkeerd dat je altijd weer richting Z zal gaan. Het mooie hieraan is: er zijn geen verkeerde keuzes!
Het lastige hieraan is: er zijn geen verkeerde keuzes! Dus ook als je geen brandverzekering hebt.
Waar jouw wil is, is jouw levensweg
Mijn oom schreef vroeger in mijn Poëziealbum het volgende versje en ik ben hem daar nog steeds dankbaar voor:
Waar een wil is, is een weg
Anders wel een paadje
Is er dan geen grote poort?
Dan toch wel een gaatje
Kruip erdoor! Bereik je doel!
Laat je niet blokkeren.
Waar een wil is, is een weg,
Het leven zal je leren
Dus als het uitzicht wat onduidelijk is, de klim wat zwaar, klim dan toch gewoon door, naar een plek waar meer zicht is. En laat het ook los als je een smakkerd maakt en weer van onderop moet beginnen. Misschien goed om dan nog even te kijken of het wel de goede berg is. De berg die bij jouw levenspad hoort. En als je toch nog te hoog op die berg zit en veel ‘bekende’ punten tegenkomt: geen zorgen, je hebt al getraind! Het zal je steeds makkelijker afgaan en je zal er steeds beter in worden.
Dus: voelt jouw leven zwaar, loop je vast, voel je je geleefd en weet je niet waar je heen moet? Haal een paar keer diep adem: ga terug naar wat jíj wil, waar je blij van wordt en klim door met die wil en vreugde in je. En weet ook dat het oké is om hier altijd hulp bij te ontvangen. Je mag het zélf doen, maar hoeft het niet alleen te doen, er zijn altijd mensen die een stukje met je mee willen wandelen.
Dus, oranje autootjes en iedereen die dit leest: laat je niet blokkeren. Want waar een wil is, is een weg. En waar een hart klopt is een wil.
En ja, het leven zal je blijven leren.
Marieke van Duijn – Pak de Kans
Marieke van Duijn is naast ademcoach ook sport & beweegcoach en geeft BooStCamps in de natuur en met name in Noordwijk op het strand.