Rond het jaar 2014-2015 heb ik in een heftige burn-out periode gezeten. Ik heb toen -ook letterlijk- op de grond gelegen omdat ik écht niet meer kon. Ik voelde geen kracht meer in mijn lichaam en lag halverwege het trappenhuis van mijn flatje. Nadat de buurman mij huilend -oh, wat voelde ik me zwak- mijn huis in had geholpen, ben ik op de bank gestort en dacht ik: “Jeetje, wat heb ik opeens een heftig griepje zeg…” De volgende dag mijn werk gebeld met de mededeling dat ik er met een paar dagen wel weer zou zijn.
…
Pas maanden later begreep ik van collega’s en vrienden dat iedereen het had zien aankomen. En nog weer later zag ik steeds meer in hoe iedereen mij ook gewaarschuwd had. Maar ik heb het nooit willen horen. Alsof je recht op een ravijn afgaat, maar geen enkel idee hebt dat daar een afgrond is, omdat je zowel blind als doof lijkt te zijn. Het klinkt verdrietig en dat is het ook, maar sommige dingen zijn blijkbaar gewoon nodig: ‘je eigen proces doorleven’.
Je lijf laat je in de steek, is dat echt zo?
Mijn ‘griep’ duurde langer dan ik wilde en hoe hard ik met mijn hoofd ook vond dat ik weer beter moest zijn, weer naar mijn werk zou kunnen, uberhaupt iets doen, mijn lijf gaf geen sjoeche. Frustratie al om, want hoe kan dat nou, vroeg ik me af. Ik, die regelmatig sportte, een sterk lichaam en een sterke instelling. Maar het hebben van een sterk hoofd, is niet altijd positief: al die signalen die mijn lichaam jarenlang had afgegeven, kleine pijntjes, vermoeidheid… Ik had het stelselmatig genegeerd door met mijn hoofd te zeggen: stel je niet aan, je kan nog wel even door, vermoeidheid zit tussen je oren.
Net alsof je een heel mooi huis hebt en het alarm gaat de hele tijd af maar je negeert het totaal. Ik nam dus het alarm van mijn eigen lichaam niet serieus. Al die ‘waarschuwingen’ die ik jarenlang negeerde… Het was dus niet gek dat mijn lijf er op een gegeven moment genoeg van had.
Ik was letterlijk ingestort en ook al wilde ik niet rusten, slapen en huilen, ik kón niet anders. Maar voor ik echt mijn verzet op kon geven en hardop durfde te zeggen dat ik een burnout had, zijn er wel heel wat weken voorbij gegaan. En pas daarna kwam er steeds meer ruimte en rust om bij te komen en vooral ook te leren dat mijn lijf me helemaal niet in de steek had gelaten. Het was juist andersom: ik mijn lijf…
Als je zoveel wilt, maar alles je teveel is
Maar voordat ik echt de herstel fase in ging, was het vooral veel piekeren. Want hoe kon ik nou een burn-out krijgen? Ik hield toch zoveel van mijn werk? En ik was toch zo gedreven en ik vond alles leuk wat ik aan het doen was? Hoe kan ik dan een burn-out hebben? Het kan gewoon niet, het kan niet, ik wil het niet. Een burn-out betekent toch dat je dingen stom vindt, dat je het niet meer wilt? En ik wilde juist heel veel! Althans dat dacht ik, want bij elk piepje dat maar leek op een inkomend mailtje of whatsapp bericht, reageerde mijn hele lijf door in de spanning te schieten. ‘Even’ naar de winkel om een boodschap te doen, werd een grote opgave, want “ojee, daar zijn mensen en die stellen vragen en ik kan nu gewoon even geen contact hebben”. Werkelijk waar alles was me teveel en ik sliep niet alleen ’s nachts, maar ook elke middag. En tegelijk was ik heel onrustig, waardoor ik in het begin niet eens goed sliep. Ik ging van ‘alles’ naar vrijwel helemaal niets en pas toen ik accepteerde wat niet meer kon, kwam langzaam ruimte voor wat er allemaal wél kon. En helpt.
Haptonomie en ademcoaching bij herstelproces burn-out
Mijn vader gaf me de tip om hulp in te schakelen van een haptonoom. Wat is dat dan? Wel, een doorgeleerde fysiotherapeut die je kan helpen weer te leren ‘voelen’. Toen ik nog niet beter wist vond ik het raar dat ik zou moeten leren ‘voelen’, maar ja, ik had geen kracht voor verzet, dus voor ik het wist zat ik daar. Ik ging uit van een goed gesprek, maar ik was amper binnen of het was: “Kleed je maar uit”. Huh? Maar ik mankeer toch niets aan mijn lijf? Kunnen we niet beter praten? En net nu ik mijn niet al te toonbare ondergoed aan had… Stijf van de spanning lag ik in mijn niet al te flatteuze string op de behandelbank. Klaar voor een lesje ‘voelen’. En daarnaast leerde ik weer te ontspannen door de juiste ademtechnieken. Ademen, voelen, ontspannen en wat je voelt serieus nemen. Een betere verbinding tussen hoofd, buik en hart helpt niet alleen je beter te voelen, maar is voor mij ook de sleutel geweest tot herstel en persoonlijk groeiproces. Ik kan haptonomie in combinatie met ademcoaching dan ook aan iedere burn-outer aanraden.
De oude worden?
Toen ik in de opgaande lijn van mijn herstel proces zit, kwam in een sessie met mijn haptonoom, weer eens de ongeduldige Marieke om de hoek kijken: “Hoe lang duurt het nu nog voor ik weer de oude ben?” vroeg ik… “Ah” zei mijn coach, keek mij doordringend aan, vervolgens richtte hij zijn blik op de deur, met de mededeling: “Als je dat wilt, daar is het gat van de deur, want dan ga ik je niet verder helpen”. Ik zat daar met open mond om even te verwerken wat hij nu juist bedoelde… Vervolgens het besef dat ik dus beter niet meer de oude kon worden. Tegelijk met dat besef dat dat nu juist ook goed was, kwam een keiharde huilbui. Wat kan veranderen soms zwaar zijn zeg.
Onbeschrijfelijk heftig mooi
Een hele heftige tijd, waarin ik mijn woede, machteloosheid en verdriet heb leren kennen. En een bijzondere ontmoeting zorgde ervoor dat ik het advies van een vreemde ter harte nam: “Meid, ga nu dwars door die berg van ellende heen, dan heb je er de rest van je leven nog profijt van!” Nou, dat heb ik gedaan, pfff!
Ik heb in die tijd veel geleerd over accepteren en ‘loslaten’ en liefdevol naar jezelf en anderen kijken. En ja, ik heb ook heel veel uit me geschreeuwd, gehuild en letterlijk doorheen-geademd. De neiging om ‘afleiding’ te zoeken in dingen als werk, sport of ongezonde dingen, heb ik langzaam afgeleerd omdat ik steeds meer bij mijn gevoel kon komen. Naast haptonomie en ademcoaching, hebben wandelen, meditatie en mijn boostcamps me hierbij geholpen. En ook dat ik me in stilte en eenzaamheid heb kunnen terugtrekken in de bergen van Zweeds Lapland is helend geweest.
Een les: neem de tijd voor jezelf, om bergen te beklimmen en diep te gaan tegelijk. En wat je ook doet, blijf ademen! Door je adem in te houden, verhoog je de spanning en stop je emoties weg die toch wel een keer naar boven komen. Uiteindelijk volgt dankbaarheid. Voor je eigen kracht, je liefde, de mensen om je heen… Voor alles. Want het is enorm zwaar en heftig, maar wat je er van leert en hoe je er uitkomt, is onbeschrijflijk mooi.
Marieke van Duijn – Pak de Kans
Marieke van Duijn is naast ademcoach ook sport & beweegcoach en heeft onlangs nog een blog geschreven over “Beter ademen tijdens het sporten“.